Filmweek #4

Migraine is genezen, rugpijn is voorbijgegaan, dus bereid je maar voor op een vrij drukke Filmweek.


Day One brengt meteen een oldie met zich mee: Modern Times, de filmklassieker van Charlie Chaplin. Net zoals in City Lights en The Gold Rush, blijft The Tramp zijn sympathieke zelf. Lachspieren worden gestimuleerd, traantjes geforceerd. Een 'lach en een traan' in de letterlijke zin van het woord. Dat de film met al zijn charme er toch in slaagt om een hele hoop kritiek op de moderne samenleving te encapsuleren, maakt het geheel nog zoveel keer bezig.

Woensdag was een vrij drukke dag. In navolging tot de Chaplin-film, hoopte ik om opnieuw eens goed te lachen op een persscreening. The Hangover Part III faalt echter grandioos. Mijn (vrij negatieve) review kan je hier lezen.  Om die teleurstelling te verwerken schonk ik mij een groot glas whisky in (lees: cola) en zette ik mij in de zetel met Ben-Hur in de voorgrond. Gezien zijn reputatie leek me dit een goede keuze om het trauma van die ochtend te verwerken. Wel, Ben-Hur delivers. Een onmiskenbare filmklassieker die geboorte gaf aan één van de meest geweldige races die ik ooit heb gezien in een film. De (vrij teleurstellende) pod race uit The Phantom Menace is hier ongetwijfeld een zware rip-off van.

Na al dat gelach en geween was het tijd voor iets serieuzer: David Lynch's Blue Velvet. Ik verwachtte een stijlvolle surrealistische thriller, ik kreeg het. Alhoewel ik mijn bedenkingen heb ivm de richting van de film, is dit een echte topper met een aantal zeer leuke cryptische zaken. Het kan echter nog cryptischer: Source Code op vrijdag. Een zeer goede film, ware het niet dat de film zichzelf niet eens begrijpt. Er zit een zware inconsistentie in de (al vrij belachelijke) wetenschap die de film op je afvuurt. Anders was dit een ideale film geweest voor mensen die houden van non-lineair storytelling.

Storytelling is niet het enige wat non-lineair kan zijn. Ook de film zelf kan (gelukkig) breken met conventies waar veel te veel films aan onderhevig zijn: Trainspotting op zaterdag. Een sfeervolle, bijna satirische kijk op het leven van een paar 'junkies'. Met hallucinaties, geweld en vooral veel drugs. Hah, het leven kan toch fucked-up zijn. Maar niet zo fucked-up als het leven in Sin City (zondag). Het verhaal is vrij ruw en intimiderend, maar voor mij is het de cinematografie die de trick doet. Heel stijlvolle zwart-wit-beelden met de occasionele felle kleur om bepaalde zaken prachtig te accentueren. Film Noir après la lettre.

Er zijn veel goede films de revue gepasseerd deze week. Omdat Modern Times nog aan bod zal komen in een toekomstige blog en omdat Source Code, Ben-Hur en Trainspotting niet mijn favorieten zijn, blijft het kiezen tussen Sin City en Blue Velvet. Waarom zou ik moeten kiezen? Het is mijn blog, ik doe ermee wat ik wil.

Films van de week: Blue Velvet en Sin City.