Filmweek #2-#3

Heb je ooit het gevoel gehad dat je even geen zin meer had in film? Dat je eens iets anders wilt in je leven? Dat het medium zijn warmte verloren heeft? Wel, ik niet, dus gaan we gewoon verder met het 2de nummer van Filmweek.

Deze lenteweken waren veruit het rustigste van dit filmjaar. Het aantal films dat ik bekeken heb is met 75% gedaald ten opzichte van een tijd terug, maar gelukkig wordt dat gat gedicht door de kwaliteit van de films in kwestie. Ik heb al lang gebroken met mijn 1 film/dag-regel, maar dit keer was het zo erg dat ik de laatste twee weken moest combineren om nog iets te hebben om te vertellen. Gedane zaken nemen echter geen keer, dus op een bepaald moment moeten we er allemaal maar mee leren leven.

Week 1
Op woensdag heb ik de eerste dvd van de stapel genomen: It's a wonderful life, van Frank Capra. Ik weet nu al dat dit mijn film van de week wordt. Zelden heb ik een film gezien met zo'n sterke dialogen, scènes en performances. James Stewart speelt de pannen van het dak in de rol van zijn leven en Donna Reed hoeft ook al niet onder te doen. Deze film bewijst nogmaals dat goede films genre-overschrijdend zijn. Feel Good-filmen worden vaak geparasiteerd door vals sentiment, voorspelbare karakters en performances die zodanig over-the-top zijn dat ze ridicuul worden. Niet zo met 'It's a wonderful life'. Het is een pracht van een filmervaring die je nog eens het een en het ander kan leren over de 'way of life' en zinsgeving.

Na een uur wakker liggen op zaterdagavond deed ik wat elk normaal mens zou moeten doen: opstaan om een film te gaan kijken. Dat dit de beste keuze van de week was werd meteen duidelijk, want Kick-Ass stond op de Digibox. Deze superheldenparodie bekeek ik voor het eerst in 2011 en was een totale verrassing. Na een paar beelden gezien te hebben verwachtte ik mij aan een heel flauwe parodie, genre Scary Movie. Wat ik echter zag was één van de beste spoofs in jaren. Een waar eetfestijn voor comiclovers, met bakken referenties naar films, comics en geweldige dialogen en personages. Gooi daar nog is de uitstekende muziekkeuze en Hit-Girl bovenop, en je snapt meteen waarom ik zonder aarzelen deze film opzette om mijn zaterdagnacht te vullen.

Week 2
Week twee begon direct heel stijlvol met The Matrix. Het was al twee jaar geleden dat ik die film nog is bekeken heb, en voor één van mijn all-time favorieten te zijn is dat op zijn zachtst gezegd een schande. Na een dikke 2 uur van de meest stijlvolle en iconische actie ooit, gecombineerd met geniale filosofie, kan ik me eindelijk weer herinneren waarom die film in mijn top 10 lijstje staat.

And now for something completely different: Silver Linings Playbook op donderdag. Het perfecte voorbeeld over hoe een echt goede film genre-overschrijdend is. Over het algemeen blijf ik liever weg van romcoms omdat ze toe neigen naar oversentimentele, voorspelbare onzin. Wat Silver Linings Playbook echter geeft zijn heerlijk geschifte karakters, supergoed schrijfwerk (zeker qua dialogen) en een 2 uur-durende grijns op je gezicht. Dat Jennifer Lawrence de film verrijkt met haar aanwezigheid is een dik pluspunt.

Na de teleurstellende eerste week van deze blog had ik de smaak te pakken, en begon ik aan een serieuze inhaalmanoeuvre. Vrijdag kwam ik eindelijk toe aan één van de meest besproken filmen van 2012, die ik jammer genoeg heb moeten missen in de cinema: Django Unchained. En ik moet zeggen, voor mij is dit de op één na beste film van Tarantino. Inglorious Bastards blijft mijn favoriet, en van Pulp Fiction heb ik nooit gehouden.  Zoals altijd houdt het script van de film weinig tot geen steek, maar de performances van de acteurs (voor mij was dit de beste acteerprestatie van DiCaprio tot nu toe), de immer geweldige Tarantino-stijl en de kracht van de scènes maken dit ruimschoots goed. Net naar het einde toe, als het langdradig begint te worden, verslapte mijn interesse even, maar dan krijgen we veruit de beste cameo van de 'maester' zelf te zien. Een laatste boost in interesse, waarna het gewoon lekker uitbolt zodat je met een goed gevoel die rollercoaster kan verlaten. I like the way you direct, Quentin.

Over Limitless op zaterdag ga ik het kort houden: prachtconcept, voorspelbare onintelligente uitwerking dat waarschijnlijk gebaseerd is op slechte research, buiten Bradley Cooper weinig noemenswaardige acteerprestaties, weinig originele cinematografie, en daarmee is dan ook alles gezegd. Over naar zondag dus.

Zondag: Apocalypse Now Redux, de extended cut van Coppola's meesterwerk. Een heerlijke exploratie van de verschillende gezichten van oorlog die door middel van zijn absurde enscenering en ambitie er in slaagt om de nutteloosheid van oorlog perfect te vatten in één film. Een must-see voor elk zichzelf respecterend menselijk wezen, period.



Om de afgelopen twee weken samen te vatten: twee onbetwistbare klassiekers en twee verdiende oscarwinnaars van het afgelopen jaar? De beste films zijn, in tegenstelling tot de vorige Filmweek, niet zo moeilijk te kiezen.






Films van de week: It's a Wonderful Life en Apocalypse Now Redux.
In de spotlights: Django Unchained en Silver Linings Playbook.