Als filmliefhebber is een deel van je levensdoel het uitbreiden van je eigen kennis door steeds meer en meer films te kijken, in een steeds groter en groter wordende variëteit aan genres en stijlen. Toen ik deze blog aan het schrijven was vroeg ik me dan ook af waarom ik in godsnaam de afgelopen week zoveel films bekeken heb die ik reeds talloze keren gezien heb.
Toen maandag een vriend langskwam om Star Wars Episode VI: Return of The Jedi te ervaren, ontdekte ik plots dat diezelfde persoon nog nooit Back to The Future gezien had. Great Scott! Na een kort rendez-vous met Luke, Han en Leia, was de reünie met Marty McFly geregeld met één enkele trip naar de dvd-kast. Opnieuw een verloren ziel wat cultuur bijgebracht: het leven kan toch mooi zijn.
Dinsdagavond had ik het privilege om Iron Man 3 op exclusieve wijze te ervaren (lees er alles over in mijn vorige blog). De Kinepolis-zalen maakten opnieuw hun naam waar: de overweldigende grootte van het doek, samen met het immer imposante geluid, maken een entertainment-gerichte film een oneindig keer beter. Helaas vermoed ik dat, net zoals bij Avatar, de film een deel van zijn kracht zal verliezen eenmaal ik het thuis op mijn eigen systeem bekijk. Eenmaal je de overweldigende illusie van meeslependheid doorprikt, storten soortgelijke films inhoudelijk meestal totaal in elkaar. Niettegenstaande dat: als je dan toch Iron Man 3 wilt gaan zien, doe het dan in de cinema, je zal het je niet beklagen.
Na een snelle catch-up op woensdagavond met Breaking Bad en The Walking Dead, was ik al door de helft van mijn filmweek heen, en kwam ik tot de conclusie dat Inception op mijn digibox stond. Het was de vierde keer sinds de zomer van 2010 dat ik de film heb bekeken, maar ditmaal was de ervaring op zijn zachtst gezegd ontnuchterend. Er is blijkbaar een sweetspot tussen onwetendheid en wetendheid in. Als je de film niet begrijpt (in hoeverre dat dat mogelijk is, aangezien het totaal geen complexe film is) kan je hem niet appreciëren, als je hem te goed begrijpt, worden de vele fouten en plotgaten in de film een grote vorm van ergernis. Ik ben er, op moment van schrijven, nog altijd niet uit of ik mijn 9-star-rating op imdb zou moeten laten zakken naar 8 sterren.
De regenachtige vrijdagnamiddag maakte de baan vrij voor mijn tweede ontmoeting met Ingmar Bergman, slechts een vijftal weken na The Seventh Seal. De plaats was Wild Strawberries. Een film die mij waarschijnlijk nog lang zal bijblijven door zijn menselijkheid en zijn diepe boodschap over eenzaamheid en zingeving. Vergeleken met de overdreven vragenstellerij van The Seventh Seal (zonder er zelf een antwoord op te geven) vond ik deze film als het ware een openbaring die mij voor het eerst een grote interesse gegeven heeft in het werk van Bergman.
Zaterdag was een sleuteldag in het proces waar Elia Kazan langzaamaan één van mijn favoriete all-time regisseurs aan het worden is. Een paar maanden na het bekijken van het fantastisch A Streetcar named Desire heb ik East of Eden gezien, die zo mogelijk nog beter is. Een onbetwiste klassieker die, desondanks zijn soms overdreven bombastische muzikale score, veruit één van mijn favoriete films van de afgelopen maand is.
En zo sluit ik, met de laptop in de zon, deze filmweek af. Afgezien van het feit dat ik de helft van de filmen al gezien heb, kan ik stellen dat mijn filmkennis weer een flinke boost gekregen heeft. Mijn favoriete film van deze week is East of Eden, maar Iron Man 3 verdient ook nog een eerbare vermelding voor zijn entertainmentwaarde. (Het feit dat Marvel mij gratis eten, drinken en een goodiebag gegeven heeft om de film te promoten staat hier volledig los van).
Film van de week: East of Eden. In de spotlight: Iron Man 3.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties:
Een reactie posten